Port Stephens

Dinsdag 1 november was het tijd voor de Melbourne Cup. Een jaarlijks paardenrace evenement waardoor heel Australie plat ligt. We hebben tot half 1 gewerkt en zijn daarna richting de kroeg gegaan. Naja kroeg, het was een vrij chique tent. Het is traditie om heel chique gekleed te gaan in pak en in mooie jurken. Vrouwen dragen hoofddeksels. We zouden eerst met zijn alle lunchen en daarna de race kijken. Ik had heel hoge verwachtingen omdat iedereen er zo veel over sprak. We deden op het kantoor een sweep, een poultje voor de paarden. Ik had een paard waarvan ik het bestaan natuurlijk helemaal niet af wist, maar het idee was leuk en er vielen prijzen te winnen. De drankjes waren allemaal op naam van het bedrijf, alleen het eten moesten we zelf betalen. Al snel kwam één van de CEO's naar me toe en zei dat hij voor mijn lunch wilde betalen, want ik was natuurlijk de intern. Hier was ik heel blij mee, want de lunch kan hier zo oplopen naar 30 dollar. Goedkoop is het allemaal niet.

De race zelf was heel leuk om te zien. Wel een beetje zielig voor de paarden vond ik het, maar de race duurde maar heel kort. Na 5 minuten was het al weer over. Er waren nog meerdere races maar die hebben we niet gekeken. Die ene was de hoofdrace waar iedereen op wedden. Ik had helaas niet gewonnen met mijn paardje, maar wat was het een ongelofelijk leuke middag/avond. We zaten er al vanaf 1 uur en we verlieten de tent om een uurtje of 9 (maar beter ook). Een paar collega's brachten me naar de trein en ik was lekker 'vroeg' thuis.

De volgende dag moest er gewoon weer gewerkt worden. Ik had het enorm zwaar. Je zit de hele dag achter je bureau dus dat is natuurlijk nog vermoeiender dan naar school gaan of wat dan ook. Het hele kantoor was er met het hoofd niet bij en bij iedereen speelde de kater een grote rol. Tijdens de meeting in de middag was het ook echt super stil terwijl er normaal altijd volop gesproken werd.

De rest van de week heb ik stage gelopen en vrijdag avond moest ik weer werken bij een evenement. Dit keer was het een evenement voor kinderen in Vietnam, een goed doel. Ik moest met Noemi werken, tot een uurtje of 12. Een super lange dag, want daarvoor had ik al een hele dag gewerkt op kantoor. Blij dat ik thuis was rond half 1.

Helaas ging de wekker zaterdag al weer om 7 uur. Maar de reden was heel erg leuk! Het was tijd voor een roadtrip!!!! Ik had een auto gehuurd en een paar huisgenoten kregen een busje mee van hun werk. We gingen naar Port Stephens. Ik kwam er die ochtend achter dat ik niet mocht rijden, dus 1 huisgenoot moest alles in haar eentje rijden. We hadden een motel geboekt en boodschappen gedaan en om half 10 reden we weg. We kwamen aan bij Nelson Bay. Hier scheen je te kunnen sandboarden en we wilden hier even rondkijken. Het was een mooi plaatsje, maar bijzonder was het niet. Het sandboarden scheen je in Anna Bay te kunnen doen, dus we pakten de auto en reden naar Anna Bay. Bij Nelson Bay zagen we al veel rook in de lucht, we hoorden dat er een bushfire was. Hier hadden we verder niet echt iets mee te maken. 

Eenmaal aangekomen bij Anna Bay waren we super blij dat we hier heen waren gegaan. Het was een heel mooi blauwe zee en een enorm gebied met Dunes (duinen). Niet zoals je die in Nederland ziet, dit was gewoon te vergelijken met de Sahara. Hier hebben we geluncht en zijn we gaan sandboarden. Hoe vet is dat!! In het begin was ik nog wel een beetje sceptisch over of we wel konden blijven staan, maar dat had ik al vanaf moment 1 onder de knie dus dat was echt heel leuk. We hadden prachtig weer (jaa, het is hier elke dag heel mooi weer ... :) ) en we gingen telkens van wat steilere duinen af. Het waaide hard, dus we werden best wel gezandstraalt, maar dat maakte ons niet zo uit. Na het sandboarden was het tijd om ons motel op te zoeken. Dit was nog wel een half uurtje rijden, maar als snel kwamen we vast te staan. Vanwege de bushfire was de Pacific Highway afgesloten. Nou is het in Australië zo dat er niet 100 wegen zijn die ergens heen leiden, maar gewoon 1 en maximaal 2. Dus we konden niet verder. Het was wachten tot de weg weer werd vrijgegeven. Zo gaat dat in Australië, voor het zelfde geld kan je dus nog uren staan te wachten. Na 20 min mochten we weer verder en konden we de highway op. De bushfire was nog zeker niet over en we zagen letterlijk naast de weg allemaal brand. Erg indrukwekkend, snap ook niet dat ze de weg überhaupt weer hadden geopend.

Bij ons motelletje hadden we gebbqt en in de avond wat gedronken. De volgende ochtend reden we naar Seal Rock. De eigenaar van het hotel had ons wel gewaarschuwd. Er waren overal haaien en het was erg gevaarlijk. Dit stelde me erg gerust, zoals je kunt voorstellen. Eenmaal aangekomen waren we echt in een super mooi gebied. mooi wit strand met heel zacht zand, blauwe zee en bergen er om heen. Hier hebben we van de zon genoten. Aan het begin van de middag zijn we naar het zelfde plaatsje gereden als waar het motel was om daar nog even te lunchen. Na de lunch was het tijd om naar huis te gaan. Het was ongeveer 3 uur rijden dus we hadden onze tijd nodig. Toen we weg wilden kwamen we er achter dat de highway nu echt gesloten was en we konden niet meer naar huis, tenzij we 3 uur omreden. Echt super vervelend, maar we hadden geen andere optie. We hielden telkens de radio in de gaten die ons op de hoogte hield van de brand, maar het was zondag alleen nog maar erger als zaterdag. Toen we omreden zagen we ook overal heel heftige rook, wat leidde tot mist in de bergen. Het zag er best heftig uit, helikopters en vliegtuigen die water over het gebied heen gooide, gillende sirenes van brandweerwagens. Uiteindelijk begonnen we om 3 uur met de terugreis en waren we om 10 uur bij de plek waar we de auto hadden gehuurd. Een barre tocht dus, maar wel onderweg genoten van de allermooiste uitzichten. Wat is het leven toch heerlijk als je nergens aan hoeft te denken. Ik heb enorm genoten, weer even het gevoel van reizen proeven. Een van de vele voorproefjes die nog gaan komen van mijn reis in januari.

Ik kan zo genieten van mijn tasje pakken en gewoon gaan. Lekker mooie dingen zien en genieten van alles. Maar het duurt nog even tot januari en dat is helemaal niet erg!! Zaterdag heb ik mijn verjaardagsfeestje en zondag ben ik echt jarig, natuurlijk heb ik hier ook erg veel zin in :)